این روزها که تصویری از مسابقات جام جهانی شطرنج زنان در فضای مجازی دست‌به‌دست شد، تحلیل‌های بسیاری را به دنبال داشت. جدال دو استاد بزرگ زن شطرنج ایران زیر پرچم آمریکا و فرانسه!
به گزارش آموزش php از کرمانشاه، کاظم اکبرنژاد؛ خانم‌ها آتوسا پورکاشیان و میترا حجازی پور که چند سالی است بنا به دلایلی تصمیم به مهاجرت از ایران گرفته و به‌عنوان نمایندگانی از کشورهای آمریکا و فرانسه پا به مسابقات می‌گذارند.
اما در این میان عده‌ی خاصی از هم‌وطنان عزیزمان بر طبل وامصیبتا دمیده و بازخوردها و تحلیل‌های سرشار از ناراحتی و نگرانی و افسوس خود هرچه بیشتر این فضا را داغ کردند. این‌گونه موارد بشخصه سعی می‌کنم کمی خارج از جوسازی‌های رسانه‌ای و خارج از گود مسابقه به موضوع نگاه کنم. پس سراغ گوگل رفتم و دنبال فهرستی یا نشانه‌ای از مورد مشابه پیش‌آمده برای ورزشکارانی از دیگر کشورها گشتم. عبارت «فهرست بازیکنان جهانی شطرنج که ملیت خود را عوض کردند» را به زبان انگلیسی جستجو کردم. انگار ماجرا بسیار جالب‌تر آن چیزی است که پیش‌بینی می‌شد! سایت ویکی‌پدیا فهرست بلند بالایی نشان داد از بازیکنان رشته شطرنج که به هر دلیلی فدراسیون کشور خود را به کشور دیگری تغییر داده‌اند. در این میان برخلاف جوسازی‌های رسانه‌ای سهم ایران بسیار کمتر از کشورهای پیشرفته‌ای است که اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم. برای مثال سهم ایران 7 نفر است که مهاجرت کرده و برای کشور دیگری مسابقه می‌دهند، اما آمریکا هم 7 نفر است، اسپانیا 10 نفر، فرانسه 11 نفر و آلمان بهشت غرب‌گراها 40 نفر! همه‌ی این آمار و ارقام نشان از جوسازی و پمپاژ موج ناامیدی در جامعه است که به‌وضوح مشخص است کاملاً با برنامه و نقشه این اتفاق‌ها ترند می‌شوند. شاهدمان هم تمام افتخارات و مدال‌آوری‌های زنان و دختران ایرانی در مسابقات آسیایی و جهانی که فقط در 6 ماهه اول امسال به‌دست‌آمده است؛ اما دریغ از یک توییت و پیام ابراز خوشحالی و تبریک. اگر بحث استعداد و نخبه ملی باشد همه این‌ها که در داخل ایران هم هستند و مدال‌آوری می‌کنند باید در این دسته قرار بگیرند اما ظاهراً این عزیزان نمی‌خواهند این بخش از ماجرا را ببینند، خبر منفی و خودتحقیری و ناامیدی بیشتر برایشان سود دارد. اینجا از اعداد و ارقام حرف زده شد، اصلاً بحث کثرت و تعداد نیست صحبت اینجاست که حتی مهاجرت یک هم‌وطن هم برای ما زیاد است اگر آن‌یک نفر نخبه و قهرمان ملی باشد که افسوس و تأسفش بسیار بیشتر اما جانب حرفمان با آن عزیزانی است که مانند مگس فقط بر روی زخم نشستن را بلدند و کار و هنری جز ناامیدی و خود تحقیری ندارند. به امید موفقیت تمام ورزشکاران و قهرمان ایران زیر پرچم خوش‌رنگ جمهوری اسلامی ایران ان‌شاءالله.
